Dyskopatia lędźwiowa, nazywana również przepukliną jądra miażdżystego, to jedna z najczęstszych chorób kręgosłupa, oznaczająca patologię krążka międzykręgowego, potocznie nazywanego dyskiem. Krążek zbudowany jest z jądra miażdżystego oraz pierścienia włóknistego i jest odpowiedzialny za amortyzację ruchów kręgosłupa. Kiedy traci on swoją wytrzymałość, sprężystość i elastyczność, jest podatny na uszkodzenia. Czasem dochodzi do zerwania pierścienia włóknistego i wydostania się substancji galaretowatej do kanału kręgowego. Wtedy mamy do czynienia z przepukliną.
Dyskopatia charakteryzuje się silnym bólem w okolicach lędźwi, promieniującym wzdłuż kończyn aż do kolan. Najczęściej występuję u osób między 25, a 40 rokiem życia. Dotyka zarówno kobiety, jak i mężczyzn.
Przyczyny dyskopatii lędźwiowej
Choroba jest bezpośrednio związana ze współczesnym trybem życia. Ciągle poruszamy się samochodem oraz spędzamy kilka godzin dziennie siedząc przed komputerem. Brak ruchu, niewłaściwe przygotowanie stanowiska pracy i nieprawidłowa postawa ciała, powodują niefizjologiczne obciążenie kręgosłupa.
Zdarza się również, że u niektórych osób zachorowanie uwarunkowane jest genetycznie – posiadają oni mniej wytrzymałe włókna kolagenowe. Jest to jednak zdecydowanie rzadsza przyczyna występowania dolegliwości. Dyskopatia lędźwiowa może być również konsekwencją przeciążenia kręgosłupa (częste podnoszenie zbyt ciężkich przedmiotów, otyłość), a także zbyt małej aktywności fizycznej – nieużywany dysk staje się osłabiony i podatny na uszkodzenia.
Inne czynniki zwiększające ryzyko zachorowania to: osteoporoza, stres, zmęczenie, palenie tytoniu.
Dyskopatia lędźwiowa – Objawy
Najpowszechniejszym objawem tej dyskopatii jest silny ból w dolnej części pleców. Ból często ustaje w pozycji leżącej, natomiast wzmaga się podczas chodzenia. Innymi objawami charakterystycznymi dla przepukliny lędźwiowej są:
- ostry i przewlekły ból kręgosłupa,
- niedowład mięśniowy,
- chwilowe utraty czucia,
- zwiększone napięcie mięśni kręgosłupa,
- mrowienie kończyn.
Leczenie przepukliny lędźwiowej
Leczenie może przebiegać z wykorzystaniem metody zachowawczej lub chirurgicznej. Metoda zachowawcza polega na farmakoterapii. Pacjent przyjmuje leki o działaniu przeciwzapalnym oraz ogranicza poruszanie się. Dobrze sprawdza się również leczenie ciepłem (dostarczanie energii do organizmu za pomocą ciepłych kąpieli, okładów, masaży lub powietrza o podwyższonej temperaturze).
U około 20% chorych, konieczna jest jednak interwencja chirurgiczna. Operacja polega na usunięciu przez neurochirurga dysku.
Ćwiczenia i rehabilitacja
Chorym zaleca się regularną aktywność fizyczną – ćwiczenia ogólnorozwojowe poprawią funkcjonowanie układu krwionośnego oraz wzmocnią mięśnie przykręgosłupowe, natomiast ćwiczenia rozciągające pozwolą zmniejszyć dolegliwości bólowe.
Ważna jest również pozycja spania. Chory powinien spać na plecach, a pod nogi podłożyć wysoką poduszkę.
Najnowsze komentarze